پارسال که ترم اول بودم و تازه این رشته رو شروع کرده بودم، دانشگاه‌مون اولین دوره جشنواره ملی دانشگاهی مد و پوشاک ایرانی اسلامی رو به میزبانی خودش برگزار کرد. اون ترم من هم واحد عکاسی داشتم و استادمون پیشنهاد داد به عنوان یکی از مجموعه‌های عکاسیمون روی موضوع جشنواره تو بخش عکاسی کار کنیم. من تو اون جشنواره شرکت کردم و اول شدم.

تو این پست عکس‌هایی که گرفتم رو بهتون نشون می‌دم و یه توضیح مختصری درباره‌شون می‌دم.

موضوع بخش عکاسی مد و پوشاک و هویت اجتماعی و مد و پوشاک و هویت فردی بود. از اونجا هم که به مسابقه خیلی علاقه دارم تصمیم گرفتم شرکت کنم ولی اصلا کار راحتی نبود.

سختی کار از موضوعش شروع می‌شد. این‌که چطوری این هویتی که گفتن رو بتونی با عکس نشون بدی. موضوع کلی‌ای که میخواستم روش کار کنم روی ریشه افراد بود که اصلاتشون و جایی که به دنیا اومدن یا ریشه‌ای که توی شهر دیگه‌ای دارن، بخشی از هویت‌شون رو تشکیل می‌ده. همه‌ی شهرها و شهرستان‌ها هم فرهنگ، آداب و رسوم و طرز لباس پوشیدن مخصوص به خودشون رو دارن. که در اینجا با توجه به تمرکز جشنواره راجع به مد، هدف لباس‌ پوشیدن بود که همین افراد با توجه به فرهنگ جایی که بهش تعلق دارن، وقتی وارد زندگی شهری می‌شن، لباس‌هاشون تغییر می‌کنه.

لباس‌های سنتی و محلی ایرانی جدا از مدل‌های مختلفی که دارن، تو رنگ به هم شباهت دارن. همه‌شون رنگ‌های شاد و زنده دارن. ولی تو زندگی شهری خبری از این رنگ‌ها نیست. اکثریت رنگ‌های تیره مثل مشکی، سورمه‌ای و قهوه‌ای رو برای لباس‌هاشون انتخاب می‌کنن.

من تصمیم گرفتم روی تضاد لباس‌های عادی با لباس‌هایی که بخشی از هویت افراده و به دست فراموشی سپرده شده کار کنم و تو عکس‌هام نشونش بدم.

تقریبا یک ماه و نیم مشغول عکاسی بودم و وقتی شروع به عکاسی کردم ایده‌ی دیگه‌ای توی سرم بود ولی نتیجه چیزی شد که اصلا شباهتی با ایده اولیه‌م نداشت. پوشیدن لباس محلی اون هم تو مکان‌های عمومی و جایی که همه با تعجب بهت نگاه می‌کردن هم سختی‌های خودش رو داشت. من با توجه به این‌که اصالتا بندرعباسی هستیم، لباس محلی بندرعباس رو برای عکاسی انتخاب کردم که خب لباس مخصوص منطقه گرم بود و من هم دقیقا تو فصل سرما باید عکاسی می‌کردم که این‌ هم به سختی کار اضافه می‌کرد.

سری اول عکس‌هارو با دوربین کامپکت کنونی که از قبل داشتم گرفتم و یه هفته بعد تونستم دوربین نیکون D5300 بگیرم و عکاسی رو با اون ادامه دادم.

آخر سر بعد از امتحان کردن چندین محل برای عکاسی و چندین ایده و استفاده از خودم و دخترداییم و عکاسی تو سعدآباد و کنار اتوبان همت و بعد عکاسی تو پالادیوم که مموری دوربین رو ازم گرفتن و عکس‌هام رو پاک کردن و بعد استفاده از همکار‌های مامانم برای مدل، نتونستم چیزی که دقیقا تو ذهنمه رو در بیارم و منصرف شدم.

تا این‌که دقیقا دو روز مونده به تموم شدن مهلت عکاسی با همسایه‌مون که دوست خیلی خوبمم هست تصمیم گرفتیم بریم عکاسی و اون روز بود که تونستیم چیزی که تو ذهنم بوده رو در بیاریم و به جشنواره برسونیمش. عکس‌هارو تو یک مرکز خرید کوچیک تو مجتمع سبحان گرفتیم که فروشند‌ه‌ها هم استقبال خوبی کردن و همه بهمون کمک کردن.

جشنواره برگزار شد و بخش عکاسی از پرکارترین بخش‌های جشنواره بود که کیفیت همه عکس‌ها هم در حد دانشجویی بالا بود. روز اختتامیه وقتی اسمم رو به عنوان نفر اول گفتن اصلا باورم نمی‌شد. ولی از قشنگ‌ترین تجربیات زندگیم بود و خوشحال بودم بعد اون همه زحمت و تحمل سرما تونستم نتیجه خوب بگیرم.

عکس‌هایی که گرفتم بیشتر بودن ولی ۵ تا از بهترین‌هاش رو گلچین کردم و به صورت یک مجموعه عکس شرکتش دادم. این ۵ تا عکس مجموعه به  همراه بیانه (استیتمنت) که هدفم رو توضیح می‌داد.

پاندورای لباس

لباس و نوع پوشاک هر قومی از فرهنگ آن قوم برخاسته است. لباسهای محلی هر منطقه‎ای بر اساس وضعیت آب و هوایی و نیازهای پوششی همان منطقه پدید آمده‎اند. لباسی با آب و هوای گرمسیری و دیگری با آب و هوای سرد و کوهستانی خود را هماهنگ نموده‎اند. لباس‌های اقوام و سنن مختلف در طول زمان تغییراتی را پشت سر گذرانده‎اند. لباس‌های سنتی و محلی ایران نیز همچون لباس‌های سنتی در سرتاسر گیتی نیازمند تغییرات بوده و هستند. تغییراتی مناسب با زمان و مکان کنونی و همراه و همگام با پدیده‎ای به نام «مد».

شاید در نگاه اول به لباس سنتی، تضادی را با لباسهای کنونی شاهد باشیم؛ تضادی که پوشش آنها در مراکز عمومی آن را پر رنگتر می‎نماید. در عصر و زمانی که مردم در رنگ‌های تیره و لباس‌هایی که هر روز آنان را از خود و به خصوص از فرهنگ و هنری که از آن برخاسته‎اند بیگانه، غریب‎تر می‎سازد، بازگشت به رنگ‌های شاد، راحت، پوشش مناسب، لباس‌های سنتی و محلی بازگشتی به خود و هویت فردی که در حال گم شدن و محو شدن در غلظت تیره و تار فضاهای شهری است نوعی بازگشت امید و شادی را به مردم هدیه نماید.

من با شناختی که از زیبایی و تنوع لباس محلی داشتم و لذتی که از دیدن رنگهای شاد و زیبایی آن دارم در مجموعه‎ای که پیش روی شما قرار دارد سعی در نشان دادن تضاد آن با روزمرگی لباس و پوشاک کنونی دارم. تضادی که رنگهای شاد و چشمگیر لباس محلی با رنگهای تیره دارد. علاوه بر آن در مجموعه سعی کرده ام با نشان دادن تضاد لباس محلی و فضای اطراف جهت ایجاد تقابل با جامعه و مد کنونی و برانگیختن شادی و رنگ به فضای پوششی جامعه استفاده کنم و از تضاد برای ایجاد تعامل با مد استفاده کنم.

لباس محلی می تواند با مد کنونی به تعامل برسد.

پوشش مناسب، رنگهای شاد، راحتی و وقاری که در لباسهای قومی و سنتی نهفته است؛ پاندورایی است که جامعه و جوانان امروزی به آن نیازمند هستند.

راستی جایزه مسابقه دو میلیون تومن بود که واقعا خیلی چسبید و جز این‌که خستگیم در رفت، میشه گفت پول دوربینم هم دراومد!

حتما نظرتون رو راجع به عکس‌ها بهم بگین. خیلی دوست دارم نظرتون رو بدونم.